Tussen bureaus

Op 8332 kilometer links van mij zit een man aan zijn bureau. Hij is een beetje verkouden. Nadat hij zijn neus ophaalt, veegt hij zijn mouw erlangs. Ondertussen speelt hij met een plastic Godzilla-poppetje. Hij laat hem heen en weer lopen tussen zijn ongebruikte, opgevouwen zakdoek en de rode knop. Hij vraagt zich af wat het poppetje wil doen vandaag.

Op 6812 kilometer rechts van mij zit een man aan zijn bureau. Hij heeft een kater die hij probeert te sussen met een glas champagne. Soms brengt hij zijn neus tot tegen het glas van de fles en staart in de bubbels. Door de fles heen lijkt de rode knop erachter immens. Hij vraagt zich af of de fles precies op de knop zal landen, als hij hem zachtjes omver duwt.

Ik zit aan mijn bureau nogal pathetisch te huilen. Omdat het al dagen regent, er geen zonlicht door mijn grauwe hoofd naar binnen kan, ik ongesteld moet worden, ik de nieuwe pot bosbessenjam niet open krijg, ik vergeten ben beschuit te halen en ik waarschijnlijk wel nooit meer een goed gedicht zal kunnen schrijven.